FiLm yorumLari

[Simurg]

çok cücel film :ok

[NoPasaran]

İzledim :D

ohh be sonunda büşrdan daha önce izlemişim :ahaha

Ayrıca neresi güzel ya :-\

[Simurg]

nesi kötü aksiyon filmi biraz fantastik olmuş :D
ben beğendim kötü film değildi

[Simurg]

bugün eyvah eyvah var izlemeyen varsa duyrulur bende ilk defa izlicem :)

[KeePSaKe]

Ben izledim fena değildi :)

[CR7]

:ok

[erdibatmaz]

:ok

güzel mi la o? :D 10 üzerinden kaç veriyosun?

[CR7]

6,5

[RCA]

5.5

[IL Capitano]

bu aksam inceptiona bakacagim  :rock

[Simurg]

prensesin uykusu :ok :ok :ok

[+18 !]

prensesin uykusu :ok :ok :ok

Ben bugün gittim,bende beğendim güzeldi.

[Simurg]

güzel dedektif :ok

[CR7]

prensesin uykusu :ok :ok :ok

Çağan Irmak'ın popüler sinemadaki başarısı, artık hastalık olarak görünen bize özgü melodram unsurlarını çağcıl bir makyajla yenileyip seyirciye sunmasından kaynaklanıyor. Görsel anlatım ve teknik açısından oldukça becerikli olması sayesinde diğer vasat örneklerin arasından hem gişe hem de sinema anlamında kolayca sıyrılabiliyor. Ancak iş daha kendine özgü, öztatmini daha yüksek filmlere gelince seyircinin kolayca yüz çevirdiği bir yönetmen Çağan Irmak. Bunu da Ulak (2008) ve Karanlıktakiler (2009) filmlerinde gördük. Son filmi Prensesin Uykusu ise zaafları ve olumlu yönleriyle Çağan Irmak'ı temsil kabiliyeti yüksek bir film.

Sarılıp özsuyunu dinlediği ağaçlarda Anka kuşu görecek kadar naif duyguların insanı Aziz, yeni komşusu Seçil ve küçük kızı Gizem'e de açıyor gönlünün kapılarını. Ama erkeklerde yediği darbelerden usanmış Seçil'in soğuk duvarlarına tosluyor kolaylıkla. Seçil'in belalısı evi basıp Gizem'i yaraladığında telaşa kapılıp ambulansı beklemeyen, böylece Gizem'in komaya girmesinde payı olan Aziz, Gizem'in günlüğünü karıştırdığında küçük kızın saf dileklerini keşfediyor. İçi pembelere boğulmuş Aziz, başlıyor bu dilekleri bir bir gerçekleştirmeye...

Masal ile gerçekliğin iç içe geçtiği bu hikâye her ne kadar Çağan Irmak dünyası içinde bizi şaşırtmıyorsa da Pan'ın Labirenti (Pan's Labyrinth, 2006) ve Düşüş (The Fall, 2006) filmlerinin düşük bir versiyonu olmaktan öteye gidemiyor. Söz konusu filmler masal dünyalarını hayatın acımasız gerçekliği içinde kurarak bütüncül bir bakış yakalamayı başarırken, Çağan Irmak bütün gerçeklikleri masalsı pembelik altında silikleştirmeyi tercih ediyor. Bunun en öne çıkan örneği ise Yılmaz Atadeniz'e selam niteliğindeki yönetmen karakterinin ölme çabasını alabildiğine karikatürleştirmesi, filmin mizahi unsuru haline getirmesi. Böylece Kirazın Tadı (Ta'm e guilass, 1997) filmindeki Mr.Badii gibi bir karakterle filmi daha da derinleştirme fırsatını çöpe atıyor. Aziz'in acı çocukluğu ile ilgili sahneleri, üstesinden başarıyla gelebileceği stilize bir anlatımla aktarmak yerine, çocuksu çizgi film ağırlığına feda ediyor. Aziz'in üst anlatıcı olarak monologları ise yaşadığımız dünyayla bağ kurma derdinin ne kadar yüzeysel olduğunu iyice pekiştiriyor.

Öte yandan oyunculuk, kurgu, görsel anlatım, görsel efekt gibi öğelerde gayet başarılı bir film var karşımızda. Senaryodaki zaaf, kusur ve eksiklikler bu yüzden daha da göze batıyor. Çağan Irmak çok daha eli yüzü düzgün bir film seyretme fırsatından bizi mahrum ettiği için hayıflanıyor insan. Buna rağmen senenin önemli yapımlarından birine imza atması da Çağan Irmak'tan ziyade Türk sinemasının düşük ortalamasından kaynaklanıyor. Mesela bir Nene Hatun filmini seyrettikten sonra bu filme karşı daha insaflı yaklaşıyor insan.

-alıntıdır.-

[CR7]

:rock :rock :rock