Yetişemedim kaybettiklerime ...

[Simurg]

Umudun bittiği yerde verirsin son nefesini. Bitti dediğin yerde umudun aydınlatır tekrar etrafını. Ama yetmez sen direnmedikçe, düzeltmeye seni.
Aynada yüzüne baktığında değil, gözlerinin içine baktığında görürsün içini.
Yazmaya çalışırken ellerin titrediğinde anlarsın tükenmekte olduğunu ve gülümsediğinde acıların akar gözbebeklerinden damla damla.
Her yeni başlangıçta biraz daha sona yaklaştığını bilmek tatsızlaştırır damağını ve susarsın söylemeye vazgeçtiklerini.
Ne son dediğinde son bulur herşey, ne de yeni bir başlangıç dilediğinde yeniden başlayabilirsin.
Kendine söylediğin yalanları hissedersin omuzlarında ağırlığı senden fazla.
Yüreğin korkudan titrer, sen cesurca kafa tutarken hayata. Anlatamazsın kör cümlelerini. Sallanır vücudun karanlığında, boyunda yalanlarınla. Kapanmaz gözlerin yorgunluğuna.
Seni biraz daha sona yaklaştırdığını bildikçe yakarsın bir sigara daha ne kadar yaşamak istesende. Nefes almak her defasında biraz daha zorlaşır duman dolu ruhunda. Nefes almadan yaşamaya çalışırsın. Vücudundan önce beynin yok olmaya başlar ve savrulur ruhun boşluğunda..
Sevdiklerine bakarsın daha önce hiç bakmadığın gibi. En sevdiklerin sanki seni hiç sevmemiş gibi durur karşında. Paylaşmak zordur yaralarını ama saklamakta hiçbir zaman kolay olmadı.
Kızarsın bazen görmedikleri için göstermediklerini ama çaresiz anlarsın.
Keşkelerin gerçek anlamını keşfedersin çaresizce ve hiç kurtulamadığın izler kazınmıştır her bir yerine.
Artık hiçbir şey olamayacağını gördüğünde hatırlarsın aslında ne olmak istediğini. Bir tek vermediğin güzellikler kalır avuçlarında, daimi atıl. Verecek gücü de bulamazsın kayıp benliğinde.
Zehir dolaşır damarlarının kalbine uzanan kıvrımlı dar yollarında. Sallanır durursun ölüm ve yaşam arasında. Hayatın neresinde düşersin bilinmez.
Ben yetişemedim kaybettiklerime ...